Í minningu Lauren Bacall og Robin Williams

Það hefur varla farið fram hjá nokkrum manni að í vikunni kvöddum við tvær stórar stjörnur, Lauren Bacall (f. 1924) og Robin Williams (f. 1951). Bacall var orðin 89 ára gömul og hafði skilað sínu, en andláti Williams er erfiðara að kyngja. Það er dapurlegt og sýnir okkur alvarleika þunglyndis, og líka þá hlið á Hollywood sem við vitum að er falin á bak við glamúrinn og gleðina á rauða dreglinum, hlið sem sjáum sjaldan nema þá kannski hjá ungum leikurum sem leiðast út í óreglu og virðast lifa lífinu í beinni.

Eins og segir í gömlu viðtali við Lauren Bacall í Vanity Fair frá árinu 2011 er hún „síðasta vitnið að gullnu öldinni“ í Hollywood. Fyrsta hlutverk hennar var í kvikmyndinni To Have and Have Not (1944) þar sem hún aðeins 19 ára lék á móti og kynntist Humphrey Bogart, sem var 25 árum eldri. Þau gengu í hjónaband árið 1945 og eignuðust tvö börn, og ólíkt því sem gengur og gerist í kvikmyndaborginni voru þau gift þar til Bogart lést af völdum hálskrabbameins árið 1957. Hún lék í fjölmörgum myndum og var ógleymanleg sem Vivian Rutledge í The Big Sleep (1946) þar sem hún lék aftur á móti Bogart.

Bacall var glæsileg kona og ein af þeim sem hélt glæsileikanum á efri árum, eins og sést á ljósmyndunum hér að ofan. Ein af mínum uppáhaldskvikmyndum er einmitt ein af síðari myndum hennar, The Mirror Has Two Faces (1996) í leikstjórn Barbra Streisand. Bacall var tilnefnd til Óskarsverðlauna fyrir hlutverk sitt. Þær stöllur leika mæðgur með töluvert ólíka sýnið á lífið og tilveruna og þessi eldhússena er afbragð.

Þess má svo geta að Bacall bjó í Dakota-byggingunni í New York, þeirri sömu og John Lennon. Hún heyrði byssuskotin þegar hann var myrtur fyrir utan bygginguna í desember 1980 en hélt að skotin væru bara hvellir úr bíl.

Því verður ekki neitað að Robin Williams var stórkostlegur gamanleikari en það voru einkum hlutverk hans í alvarlegri kvikmyndum sem heilluðu mig. Hann náði fyrst til mín í Dead Poets Society (1989), í leikstjórn Peter Weir, en fyrir leik sinn fékk hann tilnefningu til Óskarsverðlauna fyrir aðalhlutverk í annað sinn (sú fyrsta var fyrir Good Morning, Vietnam (1987) og sú þriðja fyrir The Fisher King (1991)). Hann lék kennara með sérstakar kennsluaðferðir í mjög svo íhaldssömum skóla og lokasenan kallar fram gæsahúð í hvert sinn. Það er svo ekki hægt að minnast Williams án þess að nefna aukahlutverkið í Good Will Hunting (1998), en fyrir það fékk hann sinn fyrsta og eina Óskar. Ég man ekki hvort það var í viðtali sem ég sá við Ben Affleck eða Matt Damon, sem skrifuðu handritið saman (fengu Óskar fyrir) og léku í myndinni, þar sem fram kom að um leið og Williams samþykkti að vera með opnuðust allar gáttir og allir voru tilbúnir að leggja fram krafta sína.

Þegar ég hugsa um Williams þá kemur leikarinn Billy Crystal alltaf upp í hugann líka en þeir unnu lengi saman ásamt Whoopi Goldberg að uppistandi sem kallaðist Comic Relief. Ef þið eruð gamlir Friends-arar þá ættuð þið að muna eftir þeim félögum Williams og Crystal sem gestaleikurum í þessari kaffihúsasenu. Ég get ekki sleppt því að minnast á uppáhaldsþáttinn minn, Inside the Actors Studio, en þar átti hann ógleymanlega stund með James Lipton og nemendunum. Einn í salnum endaði víst á spítala eftir allan hláturinn! Hér er brot af því besta en endilega leitið að og horfið á þáttinn í fullri lengd á YouTube. Þið verðið ekki fyrir vonbrigðum.

myndir:
1: af vefsíðu TSM | 2: af TSM | 3: Sean Hagwell