Uppskrift: gulrótarmöffins

Ég var að afsaka mig á matarblogginu fyrir að hafa ekki birt uppskrift síðan í desember á síðasta ári! Já, þið lásuð rétt. Ég þarf víst að afsaka mig hér líka því ég birti ekki eina einustu færslu í síðustu viku. Vikan hreinlega flaug frá mér; ég ætlaði alltaf að birta eitthvað að kvöldi til og mundi svo þegar ég lagðist á koddann að ég hafði gleymt því. En hér er ég mætt að nýju með uppskrift að gulrótarmöffinsum. Vonandi eruð þið í stuði fyrir bakstur. Mig langaði samt að segja að það verður kannski rólegt hérna á íslensku útgáfunni í ágúst því ég er frekar upptekin þessa dagana.

Góða helgi

mynd:
Sofia - Mokkasin

Hönnuðurinn Urte Tylaite hjá Still House í spjalli

Ef þið eruð búsett í eða á leiðinni til New York þá gæti það verið góð hugmynd að rölta um East Village hverfið og kíkja í hönnunarbúðina Still House, sem er í eigu skartgripahönnuðarins Urte Tylaite. Hún fæddist í Litháen en flutti til New York þegar hún var 18 ára og lærði í Pratt. Í búðinni er að finna fallega handgerða muni frá hinum og þessum hönnuðum og listafólki - til dæmis keramik, glervörur, skartgripi og bréfsefni - og hennar eigin skartgripalínu. Urte var svo væn að samþykkja stutt viðtal fyrir náttúruleg efni bloggseríuna mína og að sjálfsögðu spurði ég hana hvað væri að finna í kaffibollanum hennar!

Hvað varð til þess að stelpa fædd í Litháen endaði sem hönnuður í New York?
Fjölskylda mín flutti til Bandaríkjanna þegar ég var á síðasta ári í menntaskóla. Þó svo ég talaði varla ensku þá var ég staðráðin í að fara beinustu leið í háskóla. Upprunalega, þegar ég bjó enn í Litháen, ætlaði ég að verða lögfræðingur, jafnvel pólitíkus, en með enga ensku virtist það vera tímasóun. Í staðinn valdi ég listaskóla. Í mörg ár hafði ég sótt listanámskeið og hafði sett saman möppu þrátt fyrir að hafa aldrei hugsað mér að starfa við list. Þannig endaði ég í Pratt þar sem ég nam listmálun. Foreldrar mínir voru ekki sáttir við þessa ákvörðun.

Að námi loknu reyndi ég að fá vinnu í listaheiminum en það virtist ekki henta mér. Til að ná endum saman starfaði ég fyrir nokkra skartgripahönnuði í Brooklyn og féll fyrir iðninni. Ég vann eins mikið og ég gat til þess að læra allt um geirann og heildsöluna og á kvöldin sótti ég tíma í skartgripahönnun. Það kom að því að vinnan var ekki að kenna mér neitt nýtt. Ég var tilbúin fyrir nýjar áskoranir. Ég sá tvær leiðir, annaðhvort að fá vinnu hjá mun stærra fyrirtæki eða að fara út í minn eigin rekstur. Það síðarnefnda átti betur við mig.

Hvað var þér efst í huga, hverjir voru draumar þínir, þegar þú útskrifaðist frá Pratt?
Það er skrýtið að viðurkenna það, en ég hafði ekki skýra sýn á það sem ég vildi gera. Hugmyndir mínar voru meira almenns eðlis. Ég vissi að ég var tilbúinn að leggja hart að mér. Ég vildi líka finna fyrir ástríðu gagnvart vinnunni og virklega njóta hennar, og starfa með fólki sem mér líkaði við og dáði. Ég var bara í leit að spennu og gleðilegum augnablikum því í slíkum aðstæðum fékk ég alltaf nýjar hugmyndir. Ein hugmynd leiddi til annarrar og hér er ég í dag - eigandi búðar og skartgripahönnuður.

Hvaða 3 lykilorð myndirðu nota til að lýsa hönnun þinni?
Lítt áberandi, einföld, tímalaus.

Af hverju að opna búð, Still House, í East Village?
Ég var alltaf svo hrifin af East Village. Ég endaði í þessu hverfi á mínum fyrstu dögum í New York og það togaði strax í mig. Þetta er frábært hverfi til að fara út á kvöldin, en ég naut þess alltaf að koma aftur að degi til og rölta um. Og ég hafði alltaf ástæðu til að koma aftur. Ég þjónaði til borðs á veitingastað hér rétt hjá þegar ég var í skóla, ég var að hitta strák sem bjó í hverfinu, og nokkrir af mínum bestu vinum bjuggu hér. Þegar ég byrjaði að leita að húsnæði fyrir búð þá sjálfkrafa spurðist ég fyrir um rými í East Village því það var hverfið sem ég þekkti best.

Hvað er eiginlega með þig og grjót og steina?
Undarlega er það ástríða sem ég þróaði með mér á fullorðinsárum. Ég vann fyrir skartgripulínu Swallow í Brooklyn. Þau eru með úrval af fallegum hálsmenum með gimsteinum. Ég lagði nöfnin á minnið til þess að vita hvað ég væri að selja. Þegar ég byrjaði að hanna mína eigin skartgripi þá sótti ég sölusýningar með steinum og perlum, og uppgötvaði söluaðila sem buðu einnig upp á náttúrulega steina og grjót og ég féll kylliflöt fyrir þessu. Fyrir mér er þetta áminning um hversu heillandi, fallegur og dularfullur þessi heimur er. Ég elska litina, sem geta komið á óvart, og formin. Grjót og steinar eru munir sem vekja eftirtekt og viðskiptavinir mínir eru einstaklega hrifnir af því að skreyta heimili sín með þeim.

Geturðu nefnt hönnuði sem hafa haft áhrif á verk þín og af hverju?
Ég verð að segja að það er aðallega fólk sem veitir mér innblástur, ekki endilega verk þess. Þetta er ástæða þess að ég elska New York svo mikið. Við erum stöðugt umkringd ástríðufullu og sterku fólki sem elskar lífið.

Hvert ferðu til að sækja innblástur?
Ég tek frídag og slaka á. Nýju munirnir í Still House skartgripalínunni urðu til þar sem ég lá á ströndinni á Long Island fyrir nokkrum helgum síðan. Flestar hugmyndirnar að megin vörulínu minni urðu til í göngutúrum norðar í New York-fylki. Hönnun mín er ekki innblásin af náttúrunni, en ég er það. Þegar ég er úti í náttúrunni fyllist hugurinn af nýjum og ferskum hugmyndum. Strax eftir frídaga reyni ég alltaf að eyða nokkrum dögum á vinnustofunni til þess að vinna úr þessum hugmyndum.

Urte, drekkurðu kaffi, og ef já, hvað er í kaffibollanum þínum?
Ó já! Ég byrja hvern morgun á sterku uppáhelltu kaffi með smá mjólk út í. Og ég fæ mér meira kaffi þegar ég nálgast búðina mína. Við erum svo heppin að það er fullt af kaffihúsum í East Village. Abraco er langbesta kaffihúsið. Ég mæli með að þið kíkið þangað næst þegar þið eruð í grenndinni.

Still House búðin er staðsett á 117 East 7th street. Ef þið komist ekki til New York til að kíkja í búðina þá er engin ástæða að örvænta því það er líka netverslun.

myndir:
Urte Tylaite + Still House

Rýmið 69

- forstofa í sveitasetri á Long Island
- hönnuður og eigandi Thomas O'Brien

Thomas O'Brien, eigandi Aero Studios, er einn af mínum uppáhaldshönnuðum. Ég sæki reglulega innblástur í hönnun hans, sérstaklega þegar ég finn back-to-the-basics þörf hjá mér (afsakið enskuslettuna); þegar ég er komin með leið á hönnuðum sem missa sig í litagleði eða eru mjög yfirdrifnir. Það er eitthvað jarðbundið við O'Brien án þess að verða leiðinlegt. Ég er sérstaklega hrifin af því hvernig hann blandar gömlu og nýju og hvernig hann stíliserar smáhluti. Ég hef þegar sýnt ykkur vinnustofu hans í risi hans á 57 Street í New York.

Ég er að fara í gegnum eitt O'Brien-tímabilið því ég er að lesa bók hans, American Modern, sem ég fékk í afmælisgjöf nú í júlí, en hún hafði verið lengi á óskalistanum. Í henni er að finna risíbúð hans í New York og sveitasetrið, sem kallast Academy því áður var það gömul skólabygging. Ég mæli með þessari bók fyrir þá sem hafa áhuga á innanhússhönnun og eru að leita eftir fallegri bók á stofuborðið sem inniheldur ekki bara myndir heldur ríkan texta líka.

mynd:
Laura Resen, úr bókinni American Modern eftir Thomas O'Brien af vefsíðu Aero Studios

Skreppitúr til Luxembourg

Sæl að nýju! Ég vona að þið hafið haft það gott síðustu tvær vikurnar. Í fríinu skruppum við til Luxembourg með stuttu stoppi í London. Þegar við keyrðum inn í London áttaði ég mig á því hvað ég hafði saknað borgarinnar. Við Marble Arch barðist hjartað hraðar og við Hyde Park Corner var ég orðin yfir mig spennt (svæðið er hluti af London-þægindarammanum mínum). Mér fannst stoppið í London alltof stutt en um kvöldið þegar ég stóð á dekki ferjunnar sem flutti okkur yfir til Frakklands, andaði að mér fersku sjávarlofti og dáðist að Hvítu klettunum í Dover, þá var ég heldur betur sátt.

Af hverju London-inngangur að pósti um Luxembourg? Miðað við spennuna sem ég upplifði að koma aftur til London þá komu viðbrögð mín við Luxembourg mér svolítið á óvart. Flestir sem rata inn á þetta blogg mitt vita að við bjuggum í Luxembourg í meira en eitt ár og flutningarnir til Englands í nóvember í fyrra gerðust frekar hratt. Ég náði eiginlega ekki að kveðja borgina. Án þess að vera sérstaklega upptekin af slíkum hugsunum þá velti ég því stundum fyrir mér hvort ég ætti kannski einhverju ólokið í Luxembourg, en þegar ég gekk um stræti borgarinnar að nýju - hefði getað gert svo með bundið fyrir augun og samt ratað - þá uppgötvaði ég að ég átti akkúrat engu ólokið. Ef það var einhver örlagahnútur á milli mín og Luxembourg þá hafði hann verið leystur.

Ég vona að tónn minn hljómi ekki neikvæður. Gamla borgin mín er svo sannarlega þess virði að heimsækja og ég mæli sérstaklega með henni fyrir þá sem eru ekki hrifnir af stórum og hávaðasömum borgum og eru frekar í leit að rólegheitum (fyrir þá sem vilja næturlíf er Luxembourg sennilega hundleiðinleg). Borgin er lítil og kyrrlát og í henni eru ekki bara þröng hellulögð stræti heldur stórbrotin náttúra í henni miðri. Það er hægt að ganga niður í Pétrusse-dalinn og á sumum stöðum þarf maður að minna sig á að maður er staddur í borg.

Ég fór með syni mínum í göngu um dalinn og við enduðum í gamla hlutanum, Grund, þar sem ég tók þessar myndir áður en við settumst niður utandyra á kaffihúsi. (Sjá fleiri myndir frá Luxembourg.) Fyrir mér er þessi hluti borgarinnar alltaf meira eins og sögusvið ævintýris heldur en staður þar sem fólk býr. Ég hef heyrt að gamli hlutinn sé rándýr og að þar búi aðallega útlendingar, sem mér finnst frekar dapurleg staðreynd. En málið er að í Luxembourg er einn dýrasti húsnæðismarkaður Evrópu. Sumir útlendingar sem vinna þar, og sumir innfæddir líka, kjósa að búa frekar hinum megin við landamærin, í Þýskalandi, Frakklandi eða Belgíu. Við hugsuðum um það á sínum tíma að halda okkur innan Belgíu, að flytja frá Antwerpen til borgar eða bæjar í suðurhlutanum, en ég er ánægð með það að hafa upplifað að búa í Luxembourg.

Grund-hverfið, Luxembourg, júlí 2014